Początkowo sam post przed Wielkanocą trwał zaledwie 3 dni.
Z czasem jednak wprowadzono okres 40-dniowego postu i wyróżniono Wielki Tydzień.
Najstarsze świadectwa o liturgii Wielkiego Tygodnia pochodzą z IV w. z Palestyny. Wielki Tydzień otwiera Niedziela Palmowa.

Nazwa tego dnia pochodzi od wprowadzonego w XI w. zwyczaju święcenia palm – liturgia bowiem wspomina uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy, bezpośrednio poprzedzający Jego Mękę i Śmierć na Krzyżu. Witające go tłumy rzucały na drogę płaszcze oraz gałązki, wołając: „Hosanna Synowi Dawidowemu”.

W Polsce Palmy zastępują często gałązki wierzbowe z baziami.
Po ich poświęceniu zatyka się je za krzyże i obrazy, by strzegły domu od nieszczęść i zapewniały błogosławieństwo Boże.

Na treść wydarzeń Wielkiego Tygodnia składają się:

triumfalny wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy w Niedzielę Palmową;

• ostatnie dyskusje Chrystusa z Sanhedrynem w świątyni;
• przepowiednie Chrystusa o zburzeniu Jerozolimy i o końcu świata

Ostatnia Wieczerza i Męka Pańska

Chwalebne Zmartwychwstanie

Poniedziałek, wtorek i środa Wielkiego Tygodnia są dniami szczególnie poświęconymi sakramentowi pojednania.
Od Wielkiego Poniedziałku do Wielkiej Środy włącznie, według opisu ewangelistów, Pan Jezus dzień spędzał w Jerozolimie i nauczał w świątyni, a na noc udawał się do odległej o ok. 3 km Betanii, aby tam przenocować. Gościny Jemu i Jego uczniom udzielał Łazarz w swoim domu – z wdzięczności za niedawne wskrzeszenie go z grobu.